वीस मार्च दोन हजार बारा, त्या दिवशी सकाळी, साधारण सव्वा सहा साडेसहाच्या दरम्यान मला स्वप्न पडलं. किंबहुना त्या स्वप्नामूळेच मी झोपेतून जागी झाले, असं म्हंटलं तरी चुकीचं ठरणार नाही. स्वप्नात मला कोणाच्या तरी, तळ हातावर, प्लास्टिक सर्जन घालतात तसे अगदी बारीक टाके घातलेले दिसले. थोडी अस्वस्थ अशीच जागी झाले आणि लगेच ह्यांना उठवून त्याबद्दल सांगितलं.
मन थोडं अस्वस्थच होतं म्हणून, ह्यांना म्हंटलं, “टेनिस वगैरे खेळताना जरा सावध खेळा आज”. तर ते म्हणाले, "आज टेनिस नाही खेळणार आहे मी". मुलांनाही स्वप्नाबद्दल सांगितलं आणि म्हंटलं, “आज मस्ती जरा कमी करा”. त्यावर मिताली मला तिचा "O GOD! Superstition again, वाला चेहरा करून "बरं "असं म्हणाली. आदित्यने तर फारसं लक्षच दिलं नाही. नंतर कामांच्या गडबडीत मीही स्वप्नाबद्दल विसरले.
त्या दिवशी माझा ब्रेड मेकिंग चा तिसरा क्लास होता. मी व माझी मैत्रीण दोघीजणी मिळून त्या क्लास करता जायचो. क्लास दुपारी एक वाजता असायचा. आम्ही दोघी साधारण बारावाजता जेऊन वगैरे घरातून निघायचो. तश्याच आम्ही त्यादिवशी क्लास करता निघालो. 'OutramPark' नावाच्या स्टेशन वरून चालत जाण्याच्या अंतरावर आमचा क्लास होता.
सिंगापूरला बहुतेकसे सायकलवाले फूटपाथ वर सायकल चालवतात व चालणाऱ्या मंडळीना बेल वाजवून बाजूला व्हायला लावतात. फूटपाथ वरून चालत असताना असाच एक सायकलवाला आमच्या मागून आला. तेव्हा मी बाहेरच्या बाजूला आणि मैत्रीण आतल्या बाजूला अश्या चालत होतो. सायकलवाला मागून आल्यामुळे, ती चालताना माझ्या बाजूला सरकली व मी फुटपाथ वरून खाली उतरून गवत असतं त्या बाजूला गेले. त्या गवतात एक खड्डा होता. बारीक होता, पण माझा पाय त्यामध्ये मुडपला गेला. पुढे स्वतःला सावरण्याच्या प्रयत्न करत असताना, मैत्रीणही गवताच्या बाजूला उतरली व तिच्या ओढणीत माझा पाय अडकला.
माझ्या उजव्या पायाचा घोटा आधीही एक दोन वेळा मुरगळल्या मुळे थोडासा कमजोर आहे. त्यामुळे वेडावाकडा जोर पडल्यावर, घोटा खूपच दुखावला जाऊन मी वेडी वाकडी एका लोखंडी गेटवर आदळले, माझ्या कपाळाला मोठी खोक पडली. चष्मा फुटला, पर्स घासली गेली, घड्याळाची काच फुटली. कुठलंही कारण नसताना एक मोठा अपघात झाला. माझ्या जखमेतून भळाभळा रक्त वाहू लागले. दोघींचे रुमाल रक्ताने गच्च भरून रक्त जमिनीवर टप टप सांडू लागले. पाच एक मिनिटात माझ्या डोळ्यापुढे अंधारी येऊ लागली.
माझी मैत्रीण अतिशय भित्रट. तिला ते रक्त पाहून कसे तरीच व्हायला लागले. ती आपली वेड्यासारखी माझ्याकडे पाहत काही न करता उभी होती. मी तिला Taxi थांबवायला सांगितले. जिथे पडले होते तिथून सिंगापूर जनरल हॉस्पिटल अगदी ५-७ मिनिटाच्या अंतरावर आहे. त्याच हॉस्पिटल मधली एक इंटर्न तिथून जात होती. तिने तिथे थांबून, "मी काही मदत करू का? असे विचारले.
मी तिला, मी ही एक डॉक्टर आहे. मला माझी जखम दिसत नाहीये, पण ती खोल आहे एवढ़ निश्चित, तू रुमाल काढून जरा बघून सांगशील का टाके लागतील का?असं विचारलं. तिने रुमाल बाजूला करून, “yes, its quite deep, I can see your temporal bone, please rush to SGH”, असं मला सांगितलं. थोडक्यात Family डॉक्टरच्या आवाक्यातलं हे काम नाही हे माझ्या लक्षात आलं. इतक्यात taxi आली.
मी हॉस्पिटल मधे जायचा निर्णय घेतला. आम्ही दोघी taxi तून हॉस्पिटलकडे निघालो. रक्त वहातच होतं व थोड्याच वेळात आपल्याला चक्कर येणार असा अंदाज बांधून, मी ‘ह्यांना’ फोन लावून, KBC मधे 'फोन ए फ्रेंड' लाइफ लाईन वापरल्यावर जसे भराभर बोलतात, तसे, भराभर झाला प्रकार सांगितला आणि SGH मधे यायला सांगितले.मी मानाने खंबीर राहायचं असं स्वतःला सांगत राहिले त्यामुळे जरा विक वाटत असलं, तरी चक्कर येउन बेशुद्ध वगैरे पडले नाही.
इमरजन्सी मेडिसीन डीपार्टमेंट मधे पोहोचल्यावर माझी सगळी माहिती लिहिण्यात पंधरा मिनिटे गेली. तेवढ्या वेळात ‘हे’ ही तिथे आले, मग माझ्या मैत्रिणीला आम्ही थोड्या उशिराने का होईना पण तू क्लास ला जा असे सुचवले.
नंतर, तिथे माझं temporary ड्रेसिंग करून त्यांनी मला एका mobile बेडवर झोपवून आत ward मधे नेलं. मी त्यांना मला थोडी साखर द्यायला सांगितली. कारण खूप जास्त blood loss झाला असता blood sugar level झटकन खाली येउन चक्कर यायला लागते. मलाही तसेच होत होते. पण त्या nurse, तुम्हाला diabetes आहे का तरच आम्हाला साखर द्यायला परवानगी आहे असं अचरटा सारखं बोलतऱ्हायल्या.
मग मी ‘ह्यांना’ फोन करून, candy म्हणजे आपल्या लिमलेटच्या असतात तश्या गोळ्या आणायला सांगून त्या चघळत राहिले. फोन करण्याचं कारण असं कि, नातेवाईकांना ward च्या आत जायला परवानगी नसते, फक्त patient ला आत नेतात. त्यामुळे मी आत होते व ‘ह्यांना’ बाहेरच थांबावं लागलं होतं.
इमरजन्सी मेडिसीन डीपार्टमेंट मधेही कुठलंही काम इमर्जन्सी असल्यासारखं कुणीही करत नव्हतं. ज्याच्या जीवावर जास्त बेतलंय, त्याचा नंबर पहिले लागत होता. डोक्याच्या जखमेने मी मरणार नसल्यामुळे माझ्याकडे लक्ष द्यावं असं कोणालाही वाटत नव्हतं. नातेवाईकांना आत येण्याची परवानगी नसल्यामूळे हे ward च्या बाहेरच उभे होते. मी आपली माझा नंबर लागण्याची वाट पाहत बेड वर चुपचाप पडून होते. मधे मधे फोन करून 'ह्यांच्याशी' बोलत होते.
मला साधारण एक वाजता ward च्या आत आणलं होतं, त्यानंतर साधारण अडीच तास, पाहिलं ड्रेसिंग सोडलं तर माझ्यावर कुठलेही उपचार झाले नव्हते. साडेतीन वाजता माझ्यातील मराठी बाईच्या सहनशक्तीचा अंत झाला. मी माझ्या बेड वरून खाली उतरून ward च्या बाहेर जाणाऱ्या दाराकडे चालायला लागले. दाराच्या जवळ पोहोचलेच होते इतक्यात एक सिक्युरिटी guard व एक nurse धावत धावत माझ्या पर्यंत आले, आणि मला “तुम्ही कुठे चाललात?” “तुम्ही बाहेर जाऊ शकत नाही”, असं सांगू लागले.
त्यावर मी, "मला इथे येउन जवळ जवळ तीन तास झाले आणि तेवढ्या वेळात मला काही झाले नाही, त्यामुळे इमरजन्सी मेडिसिनची मला आवश्यकता आहे, असं मला वाटत नाही”. “मी ही एक डॉक्टर आहे. मी taxi ने जाऊन माझ्या जखमेला, माझ्या डॉक्टरकडे, टाके घालून घेईन", असे त्यांना जरा रागातच सांगितले.
त्यावर त्यांना काय वाटले कोण जाणे, पण “आम्हालाही सगळ्या पेशंटना बघावं लागतं”, “Please Ma'am, do not leave”, असं ती Nurse मला म्हणू लागली. इतक्यात एक Indian lady डॉक्टर तिथे आली आणि “I am your attending Doctor, Please let us go to your bed”.असं म्हणू लागली. त्यानाही माझ्याकडे जरा जास्तच दुर्लक्ष झाले हे लक्षात आले होते होते. माझ्या आविर्भावावरून ही बाई,बहुतेक लवकरच, गोंधळ घालायला सुरुवात करेल, अशी त्यांना शंका आली असावी.
मग त्या डॉक्टरांनी माझी जखम बघितली. ती अत्यंत खोल असल्यामुळे, X-ray, व त्यातही नीट समजत नसल्यास, CT Scanning करावे लागेल असे त्यांचे म्हणणे पडले. मग न्युरोसर्जन येउन मला इंटर्नल bleeding मुळे काही झाले आहे का?, हे तपासण्या करता, विविध प्रश्न विचारून गेले.
मग सगळ्या तपासण्या करण्यात आल्या. कुठेही काही abnormal नाही असे कळल्यावर साडेचार वाजता प्लास्टिक सर्जनला पाचारण करण्यात आले. त्याकरता,मला Minor operation theatre मधे नेण्यात आले. त्या ठिकाणी, माझ्या बरोबर आणखी एका म्हाताऱ्या बाईवर पण सर्जरी होणार होती. तिला माझ्या आधीच तिथे आणले होते. तिचा नंबर माझ्या आधी होता. पण ती सुद्धीत नव्हती.
थोड्यावेळाने एक पोरगेलासा, स्मार्ट, चायनीज, प्लास्टिक सर्जन तिथे आला. दुसरी बाई बेशुद्ध असल्याचा फायदा घेऊन मी त्याला घोळात घेतला. मी पण डॉक्टर आहे. इथली सर्विस किती घाणेरडी आहे, फक्त टाके घालण्याकरता पाच तास हा वेळ खूप जास्त आहे, आता माझ्या कपाळावर, उशीर झाल्यामुळे व्रण राहणार, अशी कटकट सुरु केली. त्या कटकटीमुळे त्याने ताबडतोब, माझ्यावर त्या बाईच्या आधी सर्जरी करण्याचा निर्णय घेतला.
जखम उघडून पाहिल्यावर, त्याने, “हि जखम खूप खोल आहे, ह्याला जनरल Anesthesia शिवाय मी ऑपरेट करणार नाही”. “तुम्हाला admit व्हावं लागेल”, असं सांगितलं. मी त्याला “मी admit वगैरे काही होणार नाही, माझी दोन मुलं घरी एकटी आहेत”. “माझी सहनशक्ती भरपूर आहे. मला दुखलं तरी चालेल, तू लोकल anesthesia मधे टाके घाल असं पटवत राह्यले. तो काही तयार होईना, पण मी insist करत राहिले.
मग त्याने मला, “तुमच्या बरोबर कोणी आहे का?” असा प्रश्न विचारला. मी त्याला, “बाहेर माझे मिस्टर आहेत”, असं सांगितलं. मग ‘ह्यांना’ फोन करून त्याने आत बोलावून घेतले. ‘हे’ आत आल्यावर त्यानी सगळी परिस्थिती ‘ह्यांना’ सांगितली.
हे हि म्हणू लागले कि "ठीक आहे, हो तू admit! ", पण मी माझा हेका काही सोडला नाही.
मी डॉक्टरला म्हंटलं, कि “जर मला पेन असह्य होतंय असं वाटलं तर मी लगेच admit व्हायला तयार आहे”. “पण तुम्ही local वर प्रयत्न करा”. शेवटी तो डॉक्टर कसा बसा तयार झाला. त्याने local anesthesia वापरून stich घातले. मी "हुं का चुं" न करता टाके घालून घेतले. त्याला मात्र घाम फुटला होता.
सगळं झाल्यावर तो मला "I must say, that you are a very brave and tolerant lady”. Nice meeting you Doctor”असं म्हणाला. मग discharge paper घेऊन, फार्मसीतून औषधे घेऊन, आम्ही बिल counter पाशी आलो.
इतक्या सगळ्या वैतागानंतर, तिथे मात्र आम्हाला, अतिशय सुखद असा धक्का बसला. आम्ही सिंगापूरचे citizen असल्यामुळे सर्व तपासण्या व सर्जरी सकट सगळे मिळून माझे बिल फक्त नव्व्याण्णव Dollar झाले होते. मी तर आनंदाच्याभरात दुखत असलेली जखम सुद्धा विसरले.
Taxiत बसल्यावर हे मला म्हणाले "किती बारीक, सुरेख टाके घातलेत त्या डॉक्टरने”, आणि “ह्याच्यावर पट्टी का नको म्हणाला तो?"
त्या प्रश्नाला उत्तर द्यायच्या ऐवजी मी माझा फोन हातात घेऊन, कसे टाके घातलेत ते बघू लागले, आणि टाके बघताना,मला फाडकन सकाळच्या स्वप्नाची आठवण झाली. अगदी तसेच टाके मला स्वप्नात दिसले होते. मी स्वतःच पडणार असल्याची intution मला मिळाली होती, पण त्याचा अर्थ मी तेव्हा लाऊ शकले नव्हते. असो.
सुरेख टाके घातल्यामुळे माझ्या कपाळावर इतकी मोठ्ठी जखम होऊन सुद्धा, जराही व्रण राहिला नाही, म्हणून त्या मस्त, स्मार्ट, चायनीज डॉक्टरचा आणि माझ्या आयुष्यातल्या प्लास्टिक सर्जरीचा माझ्या मनातल्या गोष्टीत समावेश………
मन थोडं अस्वस्थच होतं म्हणून, ह्यांना म्हंटलं, “टेनिस वगैरे खेळताना जरा सावध खेळा आज”. तर ते म्हणाले, "आज टेनिस नाही खेळणार आहे मी". मुलांनाही स्वप्नाबद्दल सांगितलं आणि म्हंटलं, “आज मस्ती जरा कमी करा”. त्यावर मिताली मला तिचा "O GOD! Superstition again, वाला चेहरा करून "बरं "असं म्हणाली. आदित्यने तर फारसं लक्षच दिलं नाही. नंतर कामांच्या गडबडीत मीही स्वप्नाबद्दल विसरले.
त्या दिवशी माझा ब्रेड मेकिंग चा तिसरा क्लास होता. मी व माझी मैत्रीण दोघीजणी मिळून त्या क्लास करता जायचो. क्लास दुपारी एक वाजता असायचा. आम्ही दोघी साधारण बारावाजता जेऊन वगैरे घरातून निघायचो. तश्याच आम्ही त्यादिवशी क्लास करता निघालो. 'OutramPark' नावाच्या स्टेशन वरून चालत जाण्याच्या अंतरावर आमचा क्लास होता.
सिंगापूरला बहुतेकसे सायकलवाले फूटपाथ वर सायकल चालवतात व चालणाऱ्या मंडळीना बेल वाजवून बाजूला व्हायला लावतात. फूटपाथ वरून चालत असताना असाच एक सायकलवाला आमच्या मागून आला. तेव्हा मी बाहेरच्या बाजूला आणि मैत्रीण आतल्या बाजूला अश्या चालत होतो. सायकलवाला मागून आल्यामुळे, ती चालताना माझ्या बाजूला सरकली व मी फुटपाथ वरून खाली उतरून गवत असतं त्या बाजूला गेले. त्या गवतात एक खड्डा होता. बारीक होता, पण माझा पाय त्यामध्ये मुडपला गेला. पुढे स्वतःला सावरण्याच्या प्रयत्न करत असताना, मैत्रीणही गवताच्या बाजूला उतरली व तिच्या ओढणीत माझा पाय अडकला.
माझ्या उजव्या पायाचा घोटा आधीही एक दोन वेळा मुरगळल्या मुळे थोडासा कमजोर आहे. त्यामुळे वेडावाकडा जोर पडल्यावर, घोटा खूपच दुखावला जाऊन मी वेडी वाकडी एका लोखंडी गेटवर आदळले, माझ्या कपाळाला मोठी खोक पडली. चष्मा फुटला, पर्स घासली गेली, घड्याळाची काच फुटली. कुठलंही कारण नसताना एक मोठा अपघात झाला. माझ्या जखमेतून भळाभळा रक्त वाहू लागले. दोघींचे रुमाल रक्ताने गच्च भरून रक्त जमिनीवर टप टप सांडू लागले. पाच एक मिनिटात माझ्या डोळ्यापुढे अंधारी येऊ लागली.
माझी मैत्रीण अतिशय भित्रट. तिला ते रक्त पाहून कसे तरीच व्हायला लागले. ती आपली वेड्यासारखी माझ्याकडे पाहत काही न करता उभी होती. मी तिला Taxi थांबवायला सांगितले. जिथे पडले होते तिथून सिंगापूर जनरल हॉस्पिटल अगदी ५-७ मिनिटाच्या अंतरावर आहे. त्याच हॉस्पिटल मधली एक इंटर्न तिथून जात होती. तिने तिथे थांबून, "मी काही मदत करू का? असे विचारले.
मी तिला, मी ही एक डॉक्टर आहे. मला माझी जखम दिसत नाहीये, पण ती खोल आहे एवढ़ निश्चित, तू रुमाल काढून जरा बघून सांगशील का टाके लागतील का?असं विचारलं. तिने रुमाल बाजूला करून, “yes, its quite deep, I can see your temporal bone, please rush to SGH”, असं मला सांगितलं. थोडक्यात Family डॉक्टरच्या आवाक्यातलं हे काम नाही हे माझ्या लक्षात आलं. इतक्यात taxi आली.
मी हॉस्पिटल मधे जायचा निर्णय घेतला. आम्ही दोघी taxi तून हॉस्पिटलकडे निघालो. रक्त वहातच होतं व थोड्याच वेळात आपल्याला चक्कर येणार असा अंदाज बांधून, मी ‘ह्यांना’ फोन लावून, KBC मधे 'फोन ए फ्रेंड' लाइफ लाईन वापरल्यावर जसे भराभर बोलतात, तसे, भराभर झाला प्रकार सांगितला आणि SGH मधे यायला सांगितले.मी मानाने खंबीर राहायचं असं स्वतःला सांगत राहिले त्यामुळे जरा विक वाटत असलं, तरी चक्कर येउन बेशुद्ध वगैरे पडले नाही.
इमरजन्सी मेडिसीन डीपार्टमेंट मधे पोहोचल्यावर माझी सगळी माहिती लिहिण्यात पंधरा मिनिटे गेली. तेवढ्या वेळात ‘हे’ ही तिथे आले, मग माझ्या मैत्रिणीला आम्ही थोड्या उशिराने का होईना पण तू क्लास ला जा असे सुचवले.
नंतर, तिथे माझं temporary ड्रेसिंग करून त्यांनी मला एका mobile बेडवर झोपवून आत ward मधे नेलं. मी त्यांना मला थोडी साखर द्यायला सांगितली. कारण खूप जास्त blood loss झाला असता blood sugar level झटकन खाली येउन चक्कर यायला लागते. मलाही तसेच होत होते. पण त्या nurse, तुम्हाला diabetes आहे का तरच आम्हाला साखर द्यायला परवानगी आहे असं अचरटा सारखं बोलतऱ्हायल्या.
मग मी ‘ह्यांना’ फोन करून, candy म्हणजे आपल्या लिमलेटच्या असतात तश्या गोळ्या आणायला सांगून त्या चघळत राहिले. फोन करण्याचं कारण असं कि, नातेवाईकांना ward च्या आत जायला परवानगी नसते, फक्त patient ला आत नेतात. त्यामुळे मी आत होते व ‘ह्यांना’ बाहेरच थांबावं लागलं होतं.
इमरजन्सी मेडिसीन डीपार्टमेंट मधेही कुठलंही काम इमर्जन्सी असल्यासारखं कुणीही करत नव्हतं. ज्याच्या जीवावर जास्त बेतलंय, त्याचा नंबर पहिले लागत होता. डोक्याच्या जखमेने मी मरणार नसल्यामुळे माझ्याकडे लक्ष द्यावं असं कोणालाही वाटत नव्हतं. नातेवाईकांना आत येण्याची परवानगी नसल्यामूळे हे ward च्या बाहेरच उभे होते. मी आपली माझा नंबर लागण्याची वाट पाहत बेड वर चुपचाप पडून होते. मधे मधे फोन करून 'ह्यांच्याशी' बोलत होते.
मला साधारण एक वाजता ward च्या आत आणलं होतं, त्यानंतर साधारण अडीच तास, पाहिलं ड्रेसिंग सोडलं तर माझ्यावर कुठलेही उपचार झाले नव्हते. साडेतीन वाजता माझ्यातील मराठी बाईच्या सहनशक्तीचा अंत झाला. मी माझ्या बेड वरून खाली उतरून ward च्या बाहेर जाणाऱ्या दाराकडे चालायला लागले. दाराच्या जवळ पोहोचलेच होते इतक्यात एक सिक्युरिटी guard व एक nurse धावत धावत माझ्या पर्यंत आले, आणि मला “तुम्ही कुठे चाललात?” “तुम्ही बाहेर जाऊ शकत नाही”, असं सांगू लागले.
त्यावर मी, "मला इथे येउन जवळ जवळ तीन तास झाले आणि तेवढ्या वेळात मला काही झाले नाही, त्यामुळे इमरजन्सी मेडिसिनची मला आवश्यकता आहे, असं मला वाटत नाही”. “मी ही एक डॉक्टर आहे. मी taxi ने जाऊन माझ्या जखमेला, माझ्या डॉक्टरकडे, टाके घालून घेईन", असे त्यांना जरा रागातच सांगितले.
त्यावर त्यांना काय वाटले कोण जाणे, पण “आम्हालाही सगळ्या पेशंटना बघावं लागतं”, “Please Ma'am, do not leave”, असं ती Nurse मला म्हणू लागली. इतक्यात एक Indian lady डॉक्टर तिथे आली आणि “I am your attending Doctor, Please let us go to your bed”.असं म्हणू लागली. त्यानाही माझ्याकडे जरा जास्तच दुर्लक्ष झाले हे लक्षात आले होते होते. माझ्या आविर्भावावरून ही बाई,बहुतेक लवकरच, गोंधळ घालायला सुरुवात करेल, अशी त्यांना शंका आली असावी.
मग त्या डॉक्टरांनी माझी जखम बघितली. ती अत्यंत खोल असल्यामुळे, X-ray, व त्यातही नीट समजत नसल्यास, CT Scanning करावे लागेल असे त्यांचे म्हणणे पडले. मग न्युरोसर्जन येउन मला इंटर्नल bleeding मुळे काही झाले आहे का?, हे तपासण्या करता, विविध प्रश्न विचारून गेले.
मग सगळ्या तपासण्या करण्यात आल्या. कुठेही काही abnormal नाही असे कळल्यावर साडेचार वाजता प्लास्टिक सर्जनला पाचारण करण्यात आले. त्याकरता,मला Minor operation theatre मधे नेण्यात आले. त्या ठिकाणी, माझ्या बरोबर आणखी एका म्हाताऱ्या बाईवर पण सर्जरी होणार होती. तिला माझ्या आधीच तिथे आणले होते. तिचा नंबर माझ्या आधी होता. पण ती सुद्धीत नव्हती.
थोड्यावेळाने एक पोरगेलासा, स्मार्ट, चायनीज, प्लास्टिक सर्जन तिथे आला. दुसरी बाई बेशुद्ध असल्याचा फायदा घेऊन मी त्याला घोळात घेतला. मी पण डॉक्टर आहे. इथली सर्विस किती घाणेरडी आहे, फक्त टाके घालण्याकरता पाच तास हा वेळ खूप जास्त आहे, आता माझ्या कपाळावर, उशीर झाल्यामुळे व्रण राहणार, अशी कटकट सुरु केली. त्या कटकटीमुळे त्याने ताबडतोब, माझ्यावर त्या बाईच्या आधी सर्जरी करण्याचा निर्णय घेतला.
जखम उघडून पाहिल्यावर, त्याने, “हि जखम खूप खोल आहे, ह्याला जनरल Anesthesia शिवाय मी ऑपरेट करणार नाही”. “तुम्हाला admit व्हावं लागेल”, असं सांगितलं. मी त्याला “मी admit वगैरे काही होणार नाही, माझी दोन मुलं घरी एकटी आहेत”. “माझी सहनशक्ती भरपूर आहे. मला दुखलं तरी चालेल, तू लोकल anesthesia मधे टाके घाल असं पटवत राह्यले. तो काही तयार होईना, पण मी insist करत राहिले.
मग त्याने मला, “तुमच्या बरोबर कोणी आहे का?” असा प्रश्न विचारला. मी त्याला, “बाहेर माझे मिस्टर आहेत”, असं सांगितलं. मग ‘ह्यांना’ फोन करून त्याने आत बोलावून घेतले. ‘हे’ आत आल्यावर त्यानी सगळी परिस्थिती ‘ह्यांना’ सांगितली.
हे हि म्हणू लागले कि "ठीक आहे, हो तू admit! ", पण मी माझा हेका काही सोडला नाही.
मी डॉक्टरला म्हंटलं, कि “जर मला पेन असह्य होतंय असं वाटलं तर मी लगेच admit व्हायला तयार आहे”. “पण तुम्ही local वर प्रयत्न करा”. शेवटी तो डॉक्टर कसा बसा तयार झाला. त्याने local anesthesia वापरून stich घातले. मी "हुं का चुं" न करता टाके घालून घेतले. त्याला मात्र घाम फुटला होता.
सगळं झाल्यावर तो मला "I must say, that you are a very brave and tolerant lady”. Nice meeting you Doctor”असं म्हणाला. मग discharge paper घेऊन, फार्मसीतून औषधे घेऊन, आम्ही बिल counter पाशी आलो.
इतक्या सगळ्या वैतागानंतर, तिथे मात्र आम्हाला, अतिशय सुखद असा धक्का बसला. आम्ही सिंगापूरचे citizen असल्यामुळे सर्व तपासण्या व सर्जरी सकट सगळे मिळून माझे बिल फक्त नव्व्याण्णव Dollar झाले होते. मी तर आनंदाच्याभरात दुखत असलेली जखम सुद्धा विसरले.
Taxiत बसल्यावर हे मला म्हणाले "किती बारीक, सुरेख टाके घातलेत त्या डॉक्टरने”, आणि “ह्याच्यावर पट्टी का नको म्हणाला तो?"
त्या प्रश्नाला उत्तर द्यायच्या ऐवजी मी माझा फोन हातात घेऊन, कसे टाके घातलेत ते बघू लागले, आणि टाके बघताना,मला फाडकन सकाळच्या स्वप्नाची आठवण झाली. अगदी तसेच टाके मला स्वप्नात दिसले होते. मी स्वतःच पडणार असल्याची intution मला मिळाली होती, पण त्याचा अर्थ मी तेव्हा लाऊ शकले नव्हते. असो.
सुरेख टाके घातल्यामुळे माझ्या कपाळावर इतकी मोठ्ठी जखम होऊन सुद्धा, जराही व्रण राहिला नाही, म्हणून त्या मस्त, स्मार्ट, चायनीज डॉक्टरचा आणि माझ्या आयुष्यातल्या प्लास्टिक सर्जरीचा माझ्या मनातल्या गोष्टीत समावेश………
No comments:
Post a Comment